Je vraagt je nu wellicht af: waarom behoor ik tot die 1 op 4?
De oorzaken voor stressincontinentie kunnen heel divers zijn. Een zekere levensstijl, medische aandoeningen of stoornissen, zwangerschap en overgewicht, of combinaties daarvan.
Bij vrouwen is de vaakst voorkomende reden de schade die je opliep bij een bevalling: door het persen hebben je bekkenbodemspieren en sluitspier aan kracht verloren. Het weefsel en de zenuwen aan je bekkenbodem hebben daarmee immers flink wat te verduren gehad. Stressincontinentie kan zich daardoor meteen of kort na de bevalling voordoen, maar er zijn vele gevallen waarin het pas jaren later opeens opduikt.
Bij mannen doet stressincontinentie zich het vaakst voor na een prostatectomie: het gedeeltelijk verwijderen van de prostaatklier ter behandeling of voorkoming van prostaatkanker. Door deze operatie zijn de zenuwen naar de sluitspier beschadigd, waardoor deze niet voldoende kan aanspannen en er urine kan lekken.
Bij iedereen die last heeft van stressincontinentie toonde onderzoek aan dat de volgende elementen het gegeven nog verergert:
- een ziekte waarbij je chronisch hoest of niest
- zwaarlijvigheid
- roken (vaker hoesten!)
- het tillen van zware objecten
- zwangerschap
- menopauze
- blaasverzakking
- verstopping in de darmen (en te veel druk zetten bij het ontlasten)
Inspannings- of stressincontinentie ontstaat wanneer de afsluiting van je blaas niet goed werkt, doordat de bekkenbodemspieren uitgerokken en verzwakt zijn. Dit kan het geval zijn bij een zwangerschap of bevalling, door afname van de vrouwelijke hormonen na de overgang, of gewoon door het ouder worden. Maar ook veelvuldig hoesten kan de bekkenbodemspieren uitrekken. Met een verslapte bekkenbodem en een volle blaas is je sluitspier soms niet sterk genoeg om de urine tegen te houden. Wanneer er in dat geval extra druk op je onderbuik wordt gezet, verlies je logischerwijs wat urine.